Μπήκε στη μεγάλη αίθουσα, ξέροντας ότι η καταδίκη του ήταν προαποφασισμένη. Φαινόταν εξ άλλου στο βλοσυρό βλέμμα των δικαστών του. Είχε λοιπόν δύο επιλογές Ή θα έπρεπε να δηλώσει ένοχος για να τον χώσουν ισόβια σε ένα μπουντρούμι ή θα επέμενε στις αιρετικές απόψεις του αντιμετωπίζοντας έναν αργό θάνατο.
Είχε να διαλέξει δηλαδή ανάμεσα στην οικονομική φυλακή και την οικονομική ασφυξία. Κι είναι αλήθεια πως όλοι περίμεναν την ομολογία που θα καθάριζε την ψυχή του αμαρτωλού: «Πιστεύω στην Ευρώπη πάση θυσία»!
Καλού κακού πάντως, σε μια γωνιά είχαν στηθεί ήδη ο δήμιος με τα σύνεργα του: Την δαμόκλειο σπάθη του ελέγχου των κεφαλαίων και την αγχόνη της χρεοκοπίας.
Γύρω του κρέμονταν αλυσίδες Ιστορίας… Ιερά Εξέταση, Ιερά Συμμαχία, Ιερά Ευρώπη του 21ου αιώνα.
Ο Έλληνας του χαμογέλασε, ψιθυρίζοντάς του «δεν θα σε απογοητεύσω» κι ύστερα στάθηκε μπροστά στην έδρα κι απευθύνθηκε στον Ευρωπαίο, τον Μεγάλο Δικαστή:
Άκου Ευρωπαίε Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »