Νάμαστε πάλι, μια κοινωνία σοκαρισμένη, αποσβολωμένη, μια κοινωνία που πέφτει για άλλη μια φορά από τα σύννεφα, και ω! του θαύματος βγαίνει αλώβητη, απαστράπτουσα και έτοιμη για καινούρια πτώση, αν αυτό την βολεύει! Μια κοινωνία αποχαυνωμένη, λέω εγώ, έτοιμη να γυρίσει την πλάτη, να ξαφνιαστεί για λίγο-όσο πατάει η γάτα- και να συνεχίσει το βαθύ της γουργούρισμα, σαν να μην έχει γίνει τίποτα! Και δεν έχει γίνει για πολλούς από μας, αφού δεν συνέβει στο στενό μας περιβάλλον! Το αποτέλεσμα της αδιαφορίας, ένα νέο παιδί νεκρό και πέντε έξι ψευτόμαγγες, ψευτοκρητικοί, ψευτοτσαμπουκάδες, κρυμμένοι πίσω από τα φουστάνια της μάνας που κρύβεται…