Βαθιά συγκινημένη με έναν κόμπο στο λαιμό να με πνίγει,δεν είναι ο φόβος της πτώχευσης, είναι αυτός ο λυγμός στη φωνή του Αντωνάκη, όταν κοιτώντας στα μάτια τους νέους της Ελλάδας, τους λέει την αλήθεια, με ύφος προπονητή που οραματίζεται το μέλλον της ομάδας, αλλά του λείπει το χρήμα για την πραγματοποίηση της μεγάλης ιδέας, και δεν κουνά το δάχτυλο, αλλά με στοργή και προδερμ, προτρέπει: πες το στον πατέρα σου ευλογημένο, να βάλει το χέρι στην τσέπη-ψήφο , να έχει και ο προπονητής το μισθό του για μια τετραετία.  Είναι βαριά η ανεργία αδέρφια και πιο βαριά η μοναξιά του αποτυχημένου μάνατζερ, όσο για την αλήθεια, όπως και να το δείς…