ΗΎβρις στην κλασική ελληνική σκέψη, είναι η οίηση που υποδηλώνει ασέβεια και περιφρόνηση του μέτρου. Είναι η αμαρτία στην οποία είναι περισσότερο επιρρεπείς οι ισχυροί κι υπήρξε βασική έννοια της κοσμοθεωρίας των αρχαίων Ελλήνων, που πίστευαν πως μια «ύβρις» συνήθως προκαλούσε την επέμβαση των θεών, και ιδίως του Δία, που έστελνε στον υβριστή την «άτην», δηλαδή το θόλωμα, την τύφλωση του νου. Αυτή η θεόσταλτη σύγχυση, οδηγούσε τον υβριστή σε νέες ύβρεις, ώσπου να διαπράξει μια ασυγχώρητη α-νοησία, να υποπέσει σε ένα πολύ σοβαρό σφάλμα, το οποίο προκαλούσε την «νέμεσιν», την οργή και την εκδίκηση των θεών, που με τη σειρά της επέφερε…