Αυτή η αποπομπή Σταυρίδη από το ΤΑΙΠΕΔ εκθέτει πολλαπλώς και αγρίως, ακόμη μια φορά, την κυβέρνηση. Ο Σταυρίδης απεπέμφθη λόγω της χρήσης του λίαρ τζετ του επιχειρηματία Δ. Μελισσανίδη για να πάει στην Κεφαλονιά αμέσως μετά την οριστικοποίηση της συμφωνίας πώλησης του κρατικού μεριδίου στον ΟΠΑΠ.

Δηλαδή ο τέως πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ επιβιβάστηκε στο ιδιωτικό αεροπλάνο του ανθρώπου με τον οποίο υποτίθεται ότι προηγουμένως διαπραγματευόταν εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης ώστε να επιτύχει το «καλύτερο» για το Ελληνικό Δημόσιο. Απλώς για να επιστρέψει στις διακοπές του.

Ο ίδιος ο Σταυρίδης ισχυρίστηκε, μιλώντας στον «Σκάι», το εξής: «Καθόλου δεν μετάνιωσα, κάθε άλλο μάλιστα, ό,τι κάνω είναι με απόλυτη διαφάνεια και έχει μια πρακτικότητα. (…) Ήταν επιλογή μου, όχι ελαφρότητα, να δεχθώ τη μεταφορά με το αεροπλάνο του Μελισσανίδη, θέλω να είμαι διαφανέστατος και να μην ντρέπομαι γι’ αυτό που κάνω. Δεν θα γίνω μοναχός στα καλά καθούμενα επειδή πήρα τη θέση του προέδρου του ΤΑΙΠΕΔ. Ήμουν πρόεδρος της Λέσχης Επιχειρηματικότητας, έχω εγκάρδιες σχέσεις με όλους αυτούς τους επιχειρηματίες».

Και σε άλλο σημείο: «Είμαι πολύ διαφανής, αρνούμαι να φοβάμαι να λέω πως μιλάω με κάποιον. Είχε πολύ εχθρική στάση ο Μελισσανίδης (σ.σ.: στις διαδικασίες διαπραγματεύσεων για την εξαγορά του ΟΠΑΠ) και προσφέρθηκε ο άνθρωπος να εξυπηρετήσει μετά τις υπογραφές, που ήταν τελετουργικήδιαδικασία».

Και τέλος: «Το τελευταίο πράγμα που μπορούν να πουν για μένα είναι ότιχρηματίστηκα. Είναι αστείο».

Το πρόβλημα με τον Σταυρίδη βεβαίως δεν είναι το αν χρηματίστηκε ή όχι. Αυτή η κατηγορία δεν είδα να διατυπώθηκε. Επίσης κανείς δεν ισχυρίστηκε ότι είναι αδιαφανής ως προς τις σχέσεις του. Ο ίδιος το αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας και με τις επιλογές και με την επιχειρηματολογία του…

Το πρόβλημα με τη συγκεκριμένη κίνησή του είναι εντελώς διαφορετικό – και είναι πολιτικό. Μάλιστα αφορά πολύ λίγο τον ίδιο και πολύ περισσότερο αυτούς που τον επέλεξαν για τη θέση την οποία κατείχε έως πριν από ελάχιστες μέρες. Δηλαδή την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό.

Προφανώς ο ισχυρισμός Σταυρίδη ότι «ήμουν πρόεδρος της Λέσχης Επιχειρηματικότητας» και, ως εκ τούτου, «έχω εγκάρδιες σχέσεις με όλους αυτούς τους επιχειρηματίες» είναι αληθής.

Αληθής είναι ο ισχυρισμός του ότι οι υπογραφές για τον ΟΠΑΠ «ήταν τελετουργική διαδικασία», αφού η συμφωνία είχε κλείσει πολύ καιρό πριν και, εν τω μεταξύ, είχε βρεθεί ο συμβιβασμός ανάμεσα στα αντικρουόμενα συμφέροντα της Emma Delta (Μελισσανίδης) και Intralot (Κόκκαλης).

Αυτό που ο Σταυρίδης παραλείπει είναι ότι η υπόθεση του ΟΠΑΠ – όπως άλλωστε και η θέση του – είναι αμιγώς πολιτική. Και ότι ο ίδιος δεν λειτουργούσε – και ούτε θα μπορούσε να λειτουργεί – σαν να είναι ακόμη… πρόεδρος της Λέσχης Επιχειρηματικότητας. Η πώληση μιας εταιρείας του Δημοσίου, από τις πιο κερδοφόρες, δεν είναι ζήτημα δημοσίων σχέσεων, αλλάπολιτικό θέμα.

Ο Σταυρίδης προφανώς λησμονεί ότι η θέση την οποία ανέλαβε είχε αντικείμενο την πώληση τεράστιου μέρους της δημόσιας περιουσίας. Δηλαδή μια κορυφαία – «μνημονιακή» – δέσμευση της χώρας και της κυβέρνησης. Άρα ο ρόλος του ήταν κατ’ εξοχήν πολιτικός, δεδομένου ότι η τρόικα των δανειστών έχει θέσει τις ιδιωτικοποιήσεις – διάβαζε ξεπούλημα – του δημόσιου πλούτου στην κορυφή της ατζέντας της.

Η θέση αυτή μάλιστα δεν προέκυψε κατόπιν κάποιας διαγωνιστικής διαδικασίας, αλλά με… απευθείας ανάθεση. Δηλαδή με πολιτική ανάθεση.

Η κυβέρνηση, η οποία του ανέθεσε τη θέση αυτή, είναι υπόλογη στον ελληνικό λαό για τις επιλογές της και στην τρόικα για τις – «μνημονιακές» – επιδόσεις της. Και επέλεξε τον Σταυρίδη για να την εκπροσωπεί στις διαπραγματεύσεις επί των ιδιωτικοποιήσεων – του ξεπουλήματος παραχωρώντας του κατ’ εξοχήνπολιτική θέση και ρόλο.

Σύμφωνα με τις διαρροές από το υπουργείο Οικονομικών – λέγε με και Στουρνάρα – προς τους πολιτικούς, κυρίως, ρεπόρτερ, ο Σταυρίδης θα έφευγε ούτως ή άλλως, ανεξάρτητα από το θέμα με το λίαρ τζετ Μελισσανίδη, λόγω επιδόσεων στον τομέα των ιδιωτικοποιήσεων. Επειδή ο συγκεκριμένοςπολιτικός στόχος της κυβέρνησης είχε ήδη πάει φούντο.

Με απλά λόγια ο Στουρνάρας, ανεπισήμως, χρέωνε στον Σταυρίδη μια πολιτικήαποτυχία.

Η αλήθεια είναι ότι ο Σταυρίδης, αν αξιολογήσουμε τις δηλώσεις του μετά την αποπομπή, ελάχιστα – έως καθόλου – είχε καταλάβει ότι το πόστο του ήταν πολιτικό. Τον εξέφραζε, προφανώς, πολύ περισσότερο ο ρόλος του προέδρου της Λέσχης Επιχειρηματικότητας, τον οποίο άλλωστε επικαλείται για να στηρίξει τις καθ’ όλα πολιτικές επιλογές του.

Μάλιστα οι επιλογές του αυτές συμβαίνει να λαμβάνουν χώρα την ίδια ακριβώς εποχή που, με αφορμή (και) το θέμα του ΟΠΑΠ, η αξιωματική αντιπολίτευση (ΣΥΡΙΖΑ) μιλάει συνεχώς για ομάδα ευνοούμενων από την κυβέρνηση επιχειρηματιών, «φωτογραφίζοντας» μάλιστα και αυτόν με του οποίου το αεροπλάνο «πέταξε» προς τις διακοπές του ο Σταυρίδης.

Για όποιον έχει την ελάχιστη σχέση με τα ειωθότα στις δυτικές, και ειδικότερα ευρωπαϊκές, αστικές δημοκρατίες της Δύσης, τα πρόσωπα με πολιτικό ρόλο και καθήκοντα εκτίθενται πολύ άσχημα και τιμωρούνται πολιτικά κάθε φορά που «φιλοξενούνται» ή «εξυπηρετούνται» από οικονομικούς παράγοντες. Αυτό δηλαδή που έκανε ο Σταυρίδης, το οποίο έχει ευθεία αντανάκλαση στην αξιοπιστία και την ηθική υπόσταση της κυβέρνησης.

Μια παράταξη, η Ν.Δ., που επί διακυβέρνησης Καραμανλή – και υπουργίας Βουλγαράκη – απαξιώθηκε πλήρως επειδή αδυνατούσε να αντιληφθεί ότι το νόμιμο δεν είναι πάντα «ηθικό» και το πλήρωσε πανάκριβα, έρχεται τώρα να εκτεθεί άσχημα καθώς ο – τρίτος κατά σειρά, σε έναν μόλις χρόνο – επικεφαλής ενός κατ’ εξοχήν πολιτικού οργανισμού, του ΤΑΙΠΕΔ, συμβάλλει στο να αμαυρωθεί η ηθική υπόσταση της κυβέρνησής της.

Τώρα η κυβέρνηση «κρεμάει» τον Σταυρίδη αντιλαμβανόμενη την πολιτική ζημιά που της προκάλεσε η υπόθεση του λίαρ τζετ. Δεν αποκλείεται μάλιστα να τη δούμε να θριαμβολογεί για την αμεσότητα της αντίδρασής της.

Μόνο που ο Σταυρίδης αυτός είναι και έτσι λειτουργεί. Προφανώς αδυνατεί να αντιληφθεί τη διαφορά ανάμεσα στην πολιτική και τις μπίζνες – προφανώς θεώρησε ότι δεν είναι καν υποχρεωμένος, καθώς του ανέθεσαν μεν ένα πολιτικό πόστο, αλλά ακριβώς για να κάνει μπίζνες για λογαριασμό της κυβέρνησης και της τρόικας.

Το πρόβλημα εν τέλει το έχει η κυβέρνηση, η οποία καλείται να αποδείξει ότι κάνει πολιτική και όχι… μπίζνες. Ότι, δηλαδή, είναι ικανή να διαχειρίζεται τους πολιτικούς και αξιακούς συμβολισμούς των επιλογών και των πράξεών της. Ότι είναι ικανή να μεταμφιέζει σε πολιτική τις εντολές των δανειστών και τη συμφωνημένη διά των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων λεηλασίατης χώρας.

Εκεί ακριβώς έχει ήδη αποτύχει – και η απίστευτα άστοχη κίνηση Σταυρίδη είναι η απόδειξη. Δεν είναι αυτοί για… προκοπή, τελικά. Και αυτό, μάλλον, το αντιλαμβάνονται πλέον, εκτός από τον ελληνικό λαό, και οι εντολείς τους. Γι’ αυτό συντόμως θα τους αφαιρέσουν και τυπικά τη διαχείριση των κρίσιμων θεμάτων – με πρώτο τις ιδιωτικοποιήσεις…