Πριν όχι και πολλά χρόνια, όταν  το 2004 έδινα πανελλήνιες, θυμάμαι τον εαυτό μου να ζορίζεται τόσο πολύ, να αφιερώνει εξαντλητικό χρόνο για διάβασμα ώστε να μπορέσει να ανταπεξέλθει στην κούρσα των εξετάσεων. Ήθελα να εκπληρώσω το όνειρο μου να γίνω καθηγήτρια. Οι γονείς μου είχαν δώσει ότι είχαν και δεν είχαν  για να πηγαίνω φροντιστήρια. Θυμάμαι τον πατέρα μου που μου έλεγε «κοριτσάκι μου να σπουδάσεις… να βρεις μια δουλειά».

Εν τέλει πέρασα στη φιλοσοφική της Αθήνας, τελείωσα στα 4,5 χρόνια, και τον επόμενο χρόνο με πήραν αναπληρώτρια. Με το σπαθί μου,  χωρίς να έχω φιλήσει κατουρημένες ποδιές, χωρίς να έχω δεχτεί…