Του Βασίλη Μουλόπουλου

Ζούμε μια εθνική σχιζοφρένεια. Ζούμε σε μια Ελλάδα που βυθίζεται όλο και περισσότερο στη φτώχεια, στην εξαθλίωση, στην απελπισία, στην ταπείνωση. Και σε μια Ελλάδα τηλεοπτικού σουρεαλισμού, όπου τίποτε από αυτά δεν υπάρχει. Όπου η εικονική πραγματικότητα κυριαρχεί σε όλες τις εκφάνσεις της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής, από τους οίκους της πολιτικής έως τις οικίες των πολιτών, παραμορφώνοντας την «πραγματική πραγματικότητα».

Η τηλεόραση έπαψε να είναι μέσο, εικόνα, απέκτησε αυθυπαρξία, είναι Η πραγματικότητα, Η εξουσία, Η πολιτική. Το μέσο είναι το μήνυμα, όπως έλεγε ο Μακ Λούαν.

Δεν είναι μόνο τα δελτία ειδήσεων που κατευθύνουν συνειδήσεις και ψήφους, αλλά η παρουσίαση της ζωής, η οποία σε όλες τις «πλευρές» της -από τις εκπομπές μαγειρικής ώς τα τοκ σόου, από τις ενημερωτικές εκπομπές ώς τα σίριαλ και τις τηλεπαρουσιάστριες του καναπέ και του κουτσομπολιού- μεταδίδεται στον τηλεθεατή επεξεργασμένη και μεταποιημένη.