Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Κύλησε χθες και το κεφάλι του Ανδρέα Λοβέρδου, καθώς τον διέγραψε κι αυτόν από το ΠΑΣΟΚ ο πρόεδρος του κόμματος Βαγγέλης Βενιζέλος. Ουδείς εξεπλάγη και ουδείς λυπήθηκε για την πολιτική καρατόμηση του πρώην υπουργού.
Πρώτον, γιατί ο ίδιος επέλεξε τη ρήξη με το κόμμα του ΠΑΣΟΚ σε μια προσπάθεια προσωπικής διάσωσης και συνέχισης της πολιτικής καριέρας του, τώρα που το ΠΑΣΟΚ βουλιάζει και αποσυντίθεται. Δεύτερον, γιατί το μνημονιακό πάθος του Α. Λοβέρδου κατά την τελευταία διετία που διετέλεσε υπουργός αφενός τον κατέστησε μισητό σε εκατομμύρια εργαζομένων και αφετέρου του στέρησε δεκάδες χιλιάδες ψηφοφόρους των εργατικών συνοικιών της Β’ Αθήνας. Βεβαίως η ζωή και όχι η γνώμη οιουδήποτε δημοσιογράφου ή πολιτικού του αντιπάλου θα κρίνει κατά πόσο θα ευδοκιμήσει ή όχι το προσωπικό πολιτικό του εγχείρημα. Για να είμαστε όμως ειλικρινείς, έχουμε την άποψη ότι ο Α. Λοβέρδος έφτιαξε την πολιτική κίνηση ΡΙ.Κ.Σ.ΣΥ. όχι επειδή έχει αυταπάτες ότι θα αποκτήσει η κίνηση αυτή εκλογική απήχηση ικανή να τη βάλει στη Βουλή, αλλά με στόχο να μπορέσει να προσκολληθεί σε κάποιο άλλο κόμμα υπό όρους που θα επιτρέψουν τουλάχιστον την επανεκλογή ως βουλευτή του Α. Λοβέρδου.
Η προσωπική πολιτική περιπέτεια του πρώην υπουργού αφορά τον ίδιον. Εμάς μας ενδιαφέρουν μια σειρά άλλα ζητήματα σαφώς γενικότερης πολιτικής σημασίας. Πρώτα πρώτα η με καλπάζοντες ρυθμούς προϊούσα αποσύνθεση του ΠΑΣΟΚ είναι πολύ σοβαρότερο ζήτημα από το τι θα απογίνει ο Α. Λοβέρδος. Το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ από το 43,92% του Οκτωβρίου του 2009 και τα 3.000.000 ψηφοφόρους κατρακύλησε μέσα σε μόλις δυόμισι (!) χρόνια στο 12,28% του Ιουνίου του 2012 χάνοντας…